Detektywi i zawiść

Dzień zapowiadał się słonecznie. Liście szeleściły, a słońce wschodziło. Luna otwarła oczy, przeciągnęła się i rozejrzała. Tala i Zagus jeszcze smacznie spali.

- Śpiochy- zażartowała i uśmiechnęła się.

Ciągle myślała o tym co stało się w lesie. Odparła, że nie będzie zawracać sobie głowy jakimiś głupotami. Jeżeli jej niania ją powołuje do znalezienia czarnej róży to ona odpada. 

Wyszła i otrzepała się.

- Dzień dobry!- rozległo się za jej plecami.

Lwiczka aż podskoczyła.

- Czemu to pani robi?!- zapytała z wyrzutem.

Satha zrobiła minę niewiniątka jakby nie miała pojęcia o co jej chodzi.

- Właściwie to dlaczego pani tak wcześnie wstała? Ja zawsze wstaję najwcześniej!

- Ale do dziś. Wstaję parę dobrych godzin przed tobą.

- I nie nudzi się pani?- zapytała Luna.

- A skąd, mam masę roboty do zrobienia. No, a teraz idź się bawić. Pamiętaj bądź ostrożna.

Luna odwróciła się i przewróciła oczami ze złości. Pobiegła szybko do Pami.

Przyjaciółka właśnie przebudziła się.

- Cześć, Luna co cię tu sprowadza?

- Jak zawsze przychodzę do ciebie rano- zaśmiała się i pociągnęła ją za sobą.

Wyszły przed dom.

- To co tam słychać?- zapytała Pami.

- Co słychać?! Okropieństwo po prostu! Ta opiekunka mnie dobija- odparła Luna.

- Serio, może nie jest taka zła jak ci się wydaje.

- Oj, jest i to bardziej niż można sobie to wyobrazić. Na początku kazała mi znaleźć jakiegoś durnego kwiata w lesie, potem jeszcze...

- Chwila, jakiego kwiata?

- Takiego jednego, nie ważne. Potem jeszcze wprowadziła swoje zasady, a najgorsze jest to, że mam nie oddalać się, żeby mnie mogła zobaczyć. Ta lwica mnie dobija! I jeszcze wstaje wcześniej ode mnie!

- Nie gadaj! Nikt nie wstaje wcześniej od ciebie.

Lwiczki pokiwały stanowczo głowami.

- Ale w gruncie rzeczy to niańka, a wiesz jakie one są. Troszczą się o swoich podopiecznych i tak dalej.

- Bez przesady! No dobra, koniec tematu. 

Poszły razem na swoje ulubione miejsce przy wodospadzie.

- Hej, zastanawiałaś się czasem jak to jest być odkrywcą, no wiesz detektywem?- zapytała nagle Pami.

- Nie, nawet mi to do głowy nie przyszło. A może pobawimy się?

- Ok, ale musimy mieć jakieś przezwiska. Chmm... z tym może być lekki problem.

Zaczęły dumać.

- Wiem, ja będę nazywać się Pazur, a ty Kieł.

- Fajnie, skąd wpadłaś na taki pomysł?- spytała Pami.

- A tak mi po prostu przyszło do głowy...

Nagle rozmowę lwiczek przerwał jakiś wesoły okrzyk radości.

- Luna, Pami mogę się pobawić z wami?

- O, nawet się zrymowało- przyznała Luna.

- Nie, cicho!- uciszyła ją Pami- Czego tutaj chcesz Lilian?

- Chcę się z wami pobawić.

- Nie!

- Ale dlaczego, będzie fajnie i tak jesteśmy razem nie?- dodała Luna.

- No dobra, ale musisz nosić ksywkę jaką ci nadam. Będziesz Nofosem.

- Okej!- krzyknęła Lili.

Pami niechętnie zgodziła się. Poszły na poszukiwanie poszlak.

- Tutaj coś mam!- Luna wskazała łapą na kłodę leżącą na drodze.

Pami przyjrzała się dokładniej podejrzanej rzeczy.

- To nic ważnego, Pazur. To tylko kłoda.

- A według mnie to jest coś dziwnego- odparła Lilian.

- Nie pleć głupstw, chodźmy dalej.

Lili skuliła uszy i posłusznie poszła za siostrą. 

W pewnym momencie każda z nich zapomniała o swoich smutkach, zmartwieniach i złości jaką żywiły do siebie. Ich siostrzane sprzeczki zniknęły w mgnieniu oka. Dogadywały się jak nigdy dotąd.

Nagle na swojej drodze Luna zauważyła sunące żyjątko. Przybliżyła się do niego, ale zaraz odskoczyła. 

- Pami, chodź tu szybko!

Chwila sióstr została nagle w szybkim momencie zniszczona.

Pami pobiegła do przyjaciółki i zaczęła przyglądać się tajemniczemu stworzonku.

- To tylko ślimak- oznajmiła po krótkim czasie.

- Pokażcie!- krzyknęła Lilian.

Za nim ktokolwiek zdążył cokolwiek powiedzieć Lili była szybsza. Jednym stąpnięciem uderzyła ślimaka, a ten odleciał daleko.

Mała lwiczka zaśmiała się, a Pami zacisnęła zęby.

- Ty wszystko potrafisz zniszczyć.

Lilian nagle spochmurniała.

- Ale o co chodzi? To śmieszne.

- Tak, chyba dla ciebie! To była nasza poszlaka! Zawsze zniszczysz każdą zabawę, dlatego nie warto się z tobą bawić! Teraz wiesz czemu tak ciągle cię omijam.

Pami odwróciła się zamaszyście. Lilian próbowała jeszcze coś powiedzieć, ale zamilkła. Spojrzała z wiarą na Lunę, ale ta zrobiła smutną minę i poszła.

Lilian jeszcze długo stała w miejscu próbując pozbierać myśli. 

Nie przypuszczała takiego nagłego odwrotu akcji. Nikt z resztą się tego nie spodziewał.