,,Strach to jedynie początek tego co będzie''

Tala i Zagus już opuścili Rajską Ziemię. Luna nie przebywała tego dnia w domu. Była u Pami. Tam czuła się znacznie lepiej. Opowiedziała również o tym co zaszło między nią, a Unis. Satha po prostu sobie w tym momencie poszła. Jakby się czegoś bała lub przekazanie tej wiadomości nie należało do niej.
- Nie obchodzi mnie już to. Chcę normalnie żyć. Z początku było dobrze, ale teraz te całe dziwne zajścia już mi komplikują życie. Jest coraz gorzej. Mam zamiar o tym zapomnieć, że to się nie wydarzyło, że to tylko sen.
Pami uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że Lunie leży to na sercu i sama pewnie w takiej sytuacji co przyjaciółka nie wyglądałaby lepiej.
- Za niedługo przyjdzie do mnie Imsi. Zaprosiłam ją, właściwie to przychodzi tutaj ze względu na ciebie. Chce się z tobą spotkać i sprawdzić czy wszystko gra.
Lwiczka spojrzała pytająco na nią.
- Miała też przyjść Tamari, ale jej wypowiedzi są niekończące, więc nie dałam jej tej propozycji.
W międzyczasie po mieszkaniu Pami błąkał się Pakro. Luna nie zwracała na niego uwagi, ale jednak za bardzo ją na siebie zwracał. Wreszcie odważyła się zapytać.
- Dlaczego jest taki zaniepokojony?
- Pamiętasz niespodziankę jaką szykowałam dla mamy razem z nim?
Luna pokiwała głową, że naturalnie, pamięta.
- No to właśnie teraz przyszedł czas aby ją dostała. Dziś są jej urodziny.
- Serio?- zdziwiła się Luna- Nic nie mówiłaś.
- Twoja mama i ojciec byli tu u nas bardzo wcześnie rano i złożyli jej życzenia tuż po tym odeszli. 
- A ty co robiłaś w międzyczasie tak wcześnie?- odparła księżniczka.
- Ja widziałam to kątem oka. Byłam tak śpiąca, że nie wiem czy czegoś nie przekręciłam.
Nastała chwila milczenia. Lew był bardzo niespokojny. W jego uszach dudniło mu niezadowolenie jakie Kama wyda z siebie, gdy ujrzy niespodziankę.
- Załamie się- szepnął cicho, ale nie dość, żeby nie usłyszała tego Luna.
Wstała i podeszła do niego. 
- Dlaczego boisz się, że może się nie spodobać?- zapytała.
- Ech, bo jak coś takiego może się spodobać, a ja po prostu zapomniałem o jej urodzinach i robiłem na ostatni moment. 
- Nie przesadzaj, ważne w jakich intencjach to robiłeś. Zobaczy, że się starałeś i ci zależało i jeżeli naprawdę jej na tobie zależy to prezent spodoba jej się bez względu na to jak wygląda, a zapewne jest cudny.
Pakro rozweseliła ta myśl i opuścił lwiczki. W tej właśnie chwili do jaskini wtargnęła Imsi. Rozweselonym głosem przywitała się ze wszystkimi.
- Widziałam jak nadciąga tu Kama- odrzekła- Lepiej chodźmy stąd- odparła mrugnąwszy okiem do Pami.
Rzeczywiście ledwo po ich wyjściu Kama podążała do swojego domu.
- Oby się udało- szepnęła Luna i wszystkie poszły dalej.
Biegły przez Trawiaste Pola aż pod Rajski Pomnik z kwiatów.
- Ale on jest piękny- zachwyciła się Luna.
W tej chwili Pami chwyciła ją za łapę.
- CO?
- Zobacz, ktoś tu biegnie- odparła lwiczka.
Imsi również to zauważyła.
- A czego wy się boicie, chodźcie przywitamy się z nią- powiedziała i bez kolejnych chwil namysłu rzuciła się przed siebie.
Jednak lwica nie biegła do nich. Nie zamierzała tego uczynić, ale Imsi była pierwsza.
- Hej, czego chcesz?- zapytała.
Nieznajoma zmierzyła ją wzrokiem od łap po sam czubek głowy.
Miała szczęście, że lwica jednak była miła w stosunku do innych, a zwłaszcza do dzieci i od razu rozpromieniła się. 
- Witaj, mam na imię Wiva i teraz właśnie nie mam czasu, spieszę się. Za pewne szukasz towarzystwa, ale ja ci nie mogę go zapewnić.
- Nie, nie. Może przyjaciółki stoją tam- wskazała na pagórek, a Luna i Pami pomachały. 
Wivu uśmiechnęła się i ciągnęła dalej.
- To miłe. Gdy się jest razem można robić praktycznie wszystko. Nie mówcie, że się nudzicie.
- No właśnie szukamy jakiejś zabawy. Może ty wiesz co mogłybyśmy porobić?
- Chmm.. właśnie podążam na małe przyjęcie. Nic mi nie wspominano o tym, że nie mogę nikogo ze sobą zabrać, więc. Chodźcie ze mną jeśli tego bardzo chcecie. 
- Naprawdę możemy?!- w głosie Imsi było słychać niezmierne szczęście.
- E, tam. I to wszystko jedno- rzekła Wiva mrużąc oko do małej.
Poszła, a Imsi pokiwała łapą, aby Pami i Luna ruszyły swoje tyłki poszły za nią.
Gdy tak się spieszyły natrafiły na małe wgniecenie. Luna przewróciła się i wstała.
- To nic, przewróciłam się na...- i tu jej głos się urwał.
Obie z przerażeniem spojrzały na ogromny ślad łapy. Miał niewymiarowe ślady, ale należał do lwa. 
- Nawet największy lew, nie posiadałby tak ogromniastej łapy- powiedziała Pami z przerażeniem.
- Rzeczywiście, jak od wielkiej stopy. Kto mógłby taki ślad wytworzyć? 
- Nie mam pojęcia, a ślady ciągną wgłąb lasu.
Popatrzyły za nimi, tworzyły prawie ścieżkę. Pokusa była zbyt wielka.