Daremne sprzeczanie

Tymczasem na Rajskiej Ziemi Michael zaczął się interesować zniknięciem Luny. Dawno się z nią nie widział, a jego koledzy odciągali go od spotkań z nią. Rankiem wyszedł z domu i zamierzał pójść do Królewskiej Groty. Jeszcze nigdy nie był tam, nie widział się z jej rodzicami, rozumiał, że musi zrobić dobre wrażenie. Westchnął ciężko i pomaszerował tam szybkim krokiem. Słońce dopiero wschodziło, a okolica powoli zaczynała się budzić. Gdy znalazł się tuż przed wejściem, zatrzymał się.

,, Co ja mam powiedzieć, aby nie wyjść na wariata''- pomyślał lewek-,, Tam pewnie mają nienaganne maniery, są poukładani, wszystko jest zorganizowane i na miejscu. Może spotkam się z jej rodzicami?''.

Zebrał się na odwagę i zapukał, lecz nikt nie otworzył. Zdziwiony tym odwrotem sprawy uchylił lekko dziwi i zajrzał ostrożnie do środka.

To co ujrzał przeszło wszystkie możliwości. 

Bałagan, praktycznie wszędzie porozrzucane rzeczy, krzyki i szaleństwo. Zobaczył też szalejącą lwicę biegającą w kółko trzymając się za głowę. Wypowiadała jakieś dziwne słowa. Sam hałas był nie do zniesienia. Wreszcie brązowa lwica spostrzegła Michaela w drzwiach i zaczęła coś wołać. On za to zrobił zdziwioną minę i prędko zamknął drzwi, a następnie oparł się o ich zewnętrzną część.

- Jednak nie zrobiłeś z siebie idioty- przyznał.

Szybko, nie oglądając się za siebie popędził do domu Pami. 

,, Nigdy jeszcze tam nie byłem i chyba już nie zawitam''.

U przyjaciółki Luny był już parę razy. Miał różne sprawy do załatwienia i dobrze wiedział jak się tam dostać. Pami nie miała zwyczajnego wejścia. Do jej groty wchodziło się ''sufitem'', więc wślizgnął się tam i uderzył w pysk.

- Michael?- zapytała Pami we własnej osobie.

- Witaj, nie mam czasu na wyjaśnienia, widziałaś Lunę? Nie widziałem jej już długo i martwię się.

- Ja też się z nią już od dawna nie widziałam, wiesz mam teraz zajęcie, robimy porządki przez kilka dni i może dlatego. A byłeś u niej w domu.

- Tak...- przyznał- Ale to co zastałem nie można było nazwać w żadnym wypadku spokojnym domem.

Pami przestraszyła się.

- Jak to? Co się stało?

- Jeden wielki nieład, harmider, bałagan i urwanie głowy, a jakaś brązowa lwica była w centrum.

- To penie była Unis. Luna zaś zniknęła robić jakąś misję, a ona się martwi. W dodatku Luny nigdy nie było po za domem dłużej niż dzień. A teraz?

Michael wzruszył ramionami, na znak, że on też nie ma pojęcia.

- Słuchaj, nie możemy jej tak zostawić- powiedziała po namyśle Pami.

- Było mówione, że nie mamy jej przeszkadzać, więc na mnie nie licz.

- Uch!- rozzłościła się lwiczka- Teraz to łaskawie słuchasz, co? 

- Prosiła nas, w dodatku jestem już umówiony z kumplami, narazie- odrzekł Michael.

- Co za kołek- prychnęła na pożegnanie.

Odstawiła na bok rzeczy, którymi się zajmowała i wyszła na świeże powietrze. Rozejrzała się i odetchnęła. Martwiła się o Lunę, nie wiedziała co się dzieje. Być może jest w jakichś tarapatach. Ciekawe czy ktoś z nią jest.

- Tak nie może być!- krzyknęła.

- Czy coś się stało? - ktoś nieproszony zapytał głosem pełnym trwogi, ale i za razem pewnym siebie.

- Kim jesteś i dlaczego podsłuchujesz moją rozmowę... gdy gadam sama ze sobą.

- Hehe, wiem więcej niż myślisz- odparł- Chcesz wiedzieć co dzieje się z twoją przyjaciółką?

- Nie wiem co ci do tego- odrzekła Pami i zaczęła odchodzić wolnym krokiem.

Lecz nieznajomy zaczął się niezmiernie narzucać, czego wręcz nienawidziła.

- Mogę coś zasugerować, albo służyć z pomocą. 

- Nie, dziękuję- powiedziała rzucając mu wściekłe spojrzenie.

- Czyli nie interesuje cię, gdzie właśnie się znajduje? No cóż, wspomnę tyle- zaczął skracać swoją wypowiedź, widząc coraz bardziej złą minę lwiczki- ... że ładują się w tarapaty. Nie znają tych okolic, a ja wiem, że droga jest niebezpieczna, zwłaszcza, że idą do Doliny Śmierci.

- Co takiego!?- zapytała z desperacją.

Jednak to teraz lampart stroił fochy. Uśmiechnął się i odwrócił.

- Nie, nie, nie! Proszę, czekaj!

- Co znowu? Tak zaintrygowała cię ta informacja?

- Wiesz, jak mi o takich rzeczach opowiadasz to raczej?

- Czyli jak? Masz zamiar iść tam ze mną, za nim coś narobią. Nie wiedzą co ich czeka.

- A z Luną jest jeszcze ktoś?

- Tak, widziałem. Jakiś mały zwierzak, który będzie jeszcze prędzej uciekał niż ona, gdy spostrzeże jakieś niebezpieczeństwo.

- O jacie, tak nie może być!- zmartwiła się Pami.

- No widzisz. Jeżeli się sprężymy możemy ich dogonić i uratować przed nieszczęściem.

- A skąd wiesz, że jakieś będzie?- spytała drżącym głosem.

- Chm... może dlatego, że to tam straciłem rodzinę?- odparł i uśmiechnął się.

Na pysku lwiczki malowała się teraz rozpacz. 

- To jak będzie?- ponaglał będąc niespecjalnie zaangażowanym w tą rozmowę.

- Chodźmy- oświadczyła.